|
[Toen we opgroeiden, had ieder van ons wel een toekomstdroom. Ieder kind is weleens door een familielid of een buurman gevraagd “En, wat wil jij worden als je later groot bent?”
|
| Al ging het bij sommigen van ons niet om uitgewerkte dromen over succes, de meesten van ons hadden vast wel iets te dromen over een baan, een gezin of een waardig en fatsoenlijk bestaan. Maar er is nooit aan ons gevraagd ‘Wil jij later drugsverslaafde worden?’ |
| We hebben er niet voor gekozen om een verslaafde te worden en we kunnen er niet voor kiezen om ermee op te houden een verslaafde te zijn. We hebben de ziekte van verslaving. We zijn daar niet verantwoordelijk voor maar wij zijn wel verantwoordelijk voor ons herstel. Nu we geleerd hebben dat wij zieke mensen zijn en dat er een uitweg is om te herstellen, hoeven we onszelf of de omstandigheden niet langer de schuld te geven. We kunnen in de oplossing gaan leven. We hebben niet gekozen voor verslaving maar we kunnen wel kiezen voor herstel. |